ဦးျမင့္ေဆြ (မဟာ၀ိဇၨာ၊ လန္ဒန္၊ ဗုဒၶတကၠသိုလ္တည္ေထာင္သူ)
မိမိတို႔ ဆရာႀကီးကေတာ႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေတြးေခၚတတ္သည္။ ဘာတဲ႔ ''ေလာကမွာ ႀကီးပြားခ်င္တိုင္း... ဒီျပင္ဟာေတြ ဘာမွေတြးမေနနဲ႔ ...... ေတြးရေပါင္းမ်ားရလို႔ ျဖစ္ခ်င္ေတြနဲ႔လည္း ေဝးခဲ႔ရပါျပီ .... ေဗဒင္ယၾတာ သြားရွည္လဲ ေဗဒင္ေဟာခတို႕ ဘာတို႔ ညာတို႔ကလည္း ကုန္ေသးတယ္ဆိုေတာ႔ ..... ေအာ္ေခတ္ႀကီးကိုက ဘာတဲ႔ ညာတဲ႔......''
ဟုိလူအျပစ္ေၾကာင္႔ ဒီလူအျပစ္ေၾကာင္႔လို႔ ျပစ္ခ်င္တိုင္းျပစ္ေနၾက ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကတဲ႔ ဒီေလာကာႀကီးအတြက္ အသိပညာရွင္ေတြ အတတ္ပညာရွင္ေတြ သူတိုရဲ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီး ပညာေတြ အေမြေတြေပးခဲ႔ႀကတယ္။ သူတို႕ေတြထက္ အသိေရာ သတိပါ အစစအရာရာသာတဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ေလာကီလူသားေတြအတြက္ တံခါးေတြ ဖြင္႔ေပးခဲတယ္.. ။ လိုက္နာစရာေတြ လုိက္နာရ မွတ္စရာေလးေတြမွတ္သားရနဲ႕ သိခြင္႔ေလးေတြေပးခဲ႔လို႕ သိခြင့္ရလိုက္တာဟာလည္း ကိုယ္႔အတြက္ ကံေကာင္းျခင္း လက္ေဆာင္ေပါ႔ေလ။
ကဲ..ဒါေလးလည္းၾကိဳက္ရင္ မွတ္လိုက္ပါဦး---
(၁) ဓနရွင္
(၂) ပညာရွင္
(၃) အာဏာရွင္
ဒီသံုးရွင္ေပါင္းလိုက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ႔ အစစအရာရာ တိုးတက္ၿပီဗိ်ဳ႕။
ဓနရွင္သာရိွၿပီး က်န္တဲ့ ပညာရွင္မရိွရာအရပ္ အာဏာရွင္ရဲ႔ သက္ေရာက္မႈ မရိွျပန္ဘူးဆိုရင္လည္း ဟန္မက်ေပဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရးသာ ခ်မ္းသာၿပီး ေလာကေကာင္းစားေရးအတြက္ ႀကီးပြားေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏိူင္ေသးဘူး။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးဖို႔.. အေမြေတြေပးထားခဲ႔ဖို႔ ပညာေတြတတ္ေအာင္ သင္ၾကားေပးတတ္သူ လမ္းညႊန္ေပးႏိူင္္သည္႔ ပညာရွင္ေတြလည္း ရိွဦးမွ။ ဒီအတိုင္းဆို ငယ္ငယ္က သူငယ္တန္းမွာ သင္ခဲ႔ရ ဖတ္ခဲ႔ရ ေအာ္ခဲ႔ရဘူးတဲ႔ ... '' ေရွးသေရာအခါ... ျပည္ဗာရာဝယ္ ... ကုေဋႀကြယ္သား... သူေဌးသားသည္--- '' ဆိုတဲ႔ မွတ္သားစရာ ပံုဝတၳဳေလးအတိုင္း ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ မိခင္ဖခင္မ်ား ကြယ္လြန္သြားၾကသည္႔အခါ ပညာမတတ္သည္႔ သူေဌးကေလးသည္ မိဘတို႔၏ လက္ငုတ္လက္ရင္းေလးကို ႏိူင္နင္းေအာင္ ထိန္းသိမ္း မထားႏိူင္သည္႔အတြက္ လမ္းေဘးထိုင္ ေငးမိွဳင္ၿပီး.. ခြက္လက္ဆြဲကာ ေတာင္းစားခဲ႔ရေလျခင္း.။
ေအာ္. သနားစရာေကာင္းလူသားေလး။
အကယ္၍ ပညာတတ္ႀကီးေတြသာ ရိွေနရင္လည္း မကိုက္ေသးဘူးဗ်။ ညာတတ္သေလာက္ ေလာက ေကာင္းကိ်ဳးအတြက္ ဓနမရိွလို႔လည္း ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မေဆာင္ရြက္ႏိူင္ဘူး... တကၠသိုလ္ တက္တုန္းက ဆရာ ဦးအုန္းေသာ္က ျမန္မာစာသင္ရင္း.ေျပာဘူးတယ္ ရယ္စရာပါ ..
ျမန္မာစကားပံုမွာ... ပညာေရႊအိုးလူမခိုး ..လို႔ဆိုတယ္၊ ဆရာငယ္ငယ္တုန္းက ဒီစာေလးကို သိပ္သေဘာက်လြန္းလို႔တဲ႔...။ ''ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြမွာ သူမ်ားေတြထက္ေတာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ရတယ္...။ ဘြဲ႕ေတြအလီလီရခဲ႔တယ္..။ စာေတြခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေတြးခဲ႔ရတယ္...။ က်မ္းအေစာင္ေစာင္ ေရးခဲ႔ရတယ္...။ ေနာက္ပီး အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သား က်ျပန္ေတာ႔လည္း ...... ကိုယ္ရထားတဲ႔ ဘြဲ႕ေလးနဲ႔ အလုပ္ေလွ်ာက္ ... တကၠသိုလ္ဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ရတယ္.။ သို႔ေပမဲ႔ မိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းေလးတစ္ခု ရလာျပန္ေတာ႔လည္း ပညာတတ္ၿပီးသား ပညာေရးဝန္ထမ္းသမား တစ္ေယာက္အတြက္ ေက်ာင္းလစာေလးနဲ႔က ဘယ္လိုမွ မိသားစုတာဝန္ကို ေၾကပြန္ေအာင္မထိန္းႏိူင္.. ရိွစုမဲ႔ေလးနဲ႔ ျခစ္ျခဳတ္ေခၽြတာျပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ လစာေလးနဲ႔ လူရိုေသ ရွင္လည္းရိုေသေအာင္လို႔ စက္ဘီးေလးတစ္စီးသာ ဝယ္ႏိူင္ခဲ႔တယ္... ကေလးေတြကလည္းရလာျပန္ေတာ႔. စရိတ္စကေတြ မ်ားလာတယ္..။ ပညာသင္စရိတ္.. ဘာစရိတ္.. ညာရိတ္ေပါ႔.။ တစ္သက္လံုးက ပညာတတ္ပီပီ တင္းမာလာခဲ႔ရတဲ႔ ပညာမာနေတြလည္း အဲဒီမွာ က်ခဲ႔ရတယ္.။ ဝင္ေငြရွာရတဲ႔ အလုပ္ေလးတစ္ခု ကိုယ္မလုပ္ခ်င္ေပမဲ႔လည္း လုပ္ခဲ႔ရတယ္..။ နီးစပ္တဲ့ မိမိတပည္႔ ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူေလးေတြကို စည္းရံုးၿပီး စာသင္ျပရတဲ႔ က်ဳရွင္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႔ဘဝထဲကို ေျခစံုပစ္ကာ ဝင္ခဲ႔ရပါတယ္...။ ခုေနမ်ား.. ပညာနဲ႔ေရႊအိုး.. ဘယ္ဟာယူမလဲလို႔မ်ား ေမးလာခဲ႔ရင္ ေရြႊအိုးပဲယူေတာ႔မယ္။ ပညာေတာ႔ မယူရေစနဲ႔ ။'' တဲ႔။
ေဘဘီလံုမွာ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ကေတာ႔ ကိုယ္လည္းပဲခ်မ္းသာသလို သူမ်ားလည္းပဲ ခ်မ္းသာေစလိုသည္႔ အတြက္ စီးပြားနည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ပိုခ်ေပးသည္႔အတြက္ ေဘဘီလံုသည္ အခ်မ္းသာဆံုး ႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္လာ၏...ဟုဖတ္ဖူးသည္။
ထို႔ေၾကာင္႔ ဓနရွင္နဲ႔ ပညာရွင္လည္း မရိွမျဖစ္အေရးပါတာပါပဲ....ေနာက္
ပညာရွင္က နည္းပညာတစ္ခုရလာေအာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကိဳးစားထားခဲ႔သည္ကို ဓနရွင္ဆိုသူက ပညာရွင္ရဲ႔စီမံကိန္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိူင္ ေအာင္ျမင္ႏိူင္ေရးအတြက္ ေျမေတာင္ေျမာက္ ေပါင္းသင္ ေပးရပါလိမ္႔မည္။ ထိုအခါ ၎တို႔က နည္းမ်ိဳးစံုသံုးကာ အာဏာရွင္မ်ားအား ပါမစ္ (ခြင္႔ျပဳခ်က္)ရေအာင္ တင္ျပရေပမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက ဆရာလည္းလြဲ တပည္႔လည္းကြဲရကိန္းသို႔ ဆိုက္ေတာ႔မည္သာ။ ဒီဃာ႔နိကာယ္ရဲ႔ စာတစ္ပိုဒ္မွာ သီလႏွင္႔ပညာ ႏွစ္မိ်ဳးလံုးဟာ ေလာကမွာ အေရးႀကီးလွပံုကို ဘယ္ဘက္ေျခေထာ
***မွတ္သားဘြယ္ရာ စကားခ်ီးျမွင္႔ေပးခဲ႔သည္႔ ဆရာႀကီး ဦးျမင္႔ေဆြ (ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ မႏၱေလး ရန္ကုန္ဗုဒၶတကၠသိုလ္၊ မဟာဝိဇၨာ၊ လန္ဒန္) အား ဂုဏ္ျပဳေရးသားအပ္ပါသည္***
စာေရးသူ အရွင္ပ႑ိတ (ေထရ၀ါဒ)
